Ey Muhammed! Senden önce de hiçbir insanı ölümsüz kılmadık, sen ölürsün de onlar baki kalır mı? Senin ölmen ile rahata kavuşacaklarını mı sanıyorlar?
İnsan ne kadar ölümden korunmaya çalışırsa da çalışsın hiçbir kaçış yolu yoktur.
Sabahın erken saatlerinde kapımın zili çalmasıyla, kapıyı açmakla beraber karşımda bulduğum kişinin bizim marketçinin sütçüsü olduğunu gördüm. Sabah en güzel saatlerinde gelen sütçünün kendi kabından benim kabıma dökülmekte olan beyazlıktan sabahın güzelliğine kavuşuyordum. O an benim gözümde parıldayan ışıldayan bir sabah kahvaltısı canlanmaya başlamıştı.
O vakitte kendi içimden “bugünkü kahvaltımızı balkonda yapalım” diye geçiriyordum.
İçinden öyle geçirmekle birlikte odama doğru yürümeye başlamıştım ki;
O an tekrardan kapım çalındı.
Gelen kişi kargodan bir elemandı. Kargodan gelen kişinin kucağında kocaman bir paket vardı. Bana bir kağıt uzattı. Bana uzatılan kağıda imza atmamı istedi. Bende imzamı attım. O an tarifi mümkün olmayan büyük bir sevinç kaplıyordu içimi. Çok sevdiğim bir yazar tarafından verilen bir sözden ötürü gönderilen kitaplara kavuşmanın büyük sevincini yaşıyordum o an. Öyle ki bu kitaplara da fazlasıyla ihtiyacım vardı. Tabi artık mutluyum, artık benim canım sıkılmaz deyip fazlasıyla keyifleniyordum. O an da en çok merak ettiğim ve en çok okumak istediğim kitabı elime alıp masama oturdum. Tam kitabı okumaya başlamıştım ki;
O an tekrardan kapım çalınmaya başladı.
Kapıya doğru koşar adımlarla gittim. Senelerdir görmediğim, haber alamadığım bir dostum geldiğini görüyorum. Mutlu oluyorum, seviniyorum. İkimizin de gün boyu saatler süren sohbeti içerisinde, yaşamanın ne kadar güzel bir şey olduğunu kendi içimden tekrar tekrar söylüyordum. Hele ki öyle dostlarım varken.
Bunları düşünürken o an kapı tarafından bir sesin geldiğini duymuş gibi oldum. Kapı tarafından gelen seslere biraz daha kulak kabarttığımda gerçekten de kapının çalındığını duydum. Hemen kapıya doğru koştum. Kapıya yaklaşarak kapının deliğinden dışarıya baktım kimseyi göremedim. Tekrardan geri gelip masama oturup oturmadım o an tekrardan kapının çaldığını duyar gibi oldum. Bakarım dedim kendi kendime ama eminim kimse yoktur düşüncesiyle yine kapıya doğru yöneldim. Kapıya yönelmiştim ki o an tekrardan kapı çalınmaya başladı. Bende tam kapıyı açarken bizim akrabalardan birinin çocuğunun elinde bir sopayla zile uzandığını gördüm. Meğer evlerinde şekerleri bitmiş annesi onu bize yollamış. Mutfaktan şeker almaya gidip gelirken kendi kendime dedim ki kapı deliğinden elbette ki o ufaklığı göremem. Neden mi? Çünkü yarım metrelik boyu var. Tabi bunu düşünürken de o an da yüzümde ufak bir neşelenme ile beraber bir tebessüm de oluşuyor. Çocuğu eve yollar yollamaz tekrardan odama doğru yürüyordum ki;
Kapım tekrardan çalmaya başlar.
Kapıyı açtığım da o an çok şaşırıp bayılacak bir duruma geldim. Aylardan beri göremediğim ailem annem babam kardeşlerim bana haber vermeden benim yanıma benim evime gelmişlerdi. O an anneme babama ağlayarak sarılmaya başladım. Annem de o an “Oğlum benim” deyip büyük bir hasretle beni kucaklarken, ne ben ne annem ne babam ne de kardeşlerimden hiçbiri kendi gözyaşlarını zapt edemediler. Mutluluğum ailemin yanımda kaldıkları kadar uzar.
Kapımın her çalışında sanki büyük bir mutluluğa doğru koşmaktayım. Kapımın her çalışında huzur tütmeye başlar gözlerimden. Bütün sessizliklerin içerisinde kulaklarım bir kapı sesi, bir zil sesi arayıp durmakta.
O an öyle bir geldi ki kapım son bir kez sonsuza doğru çalmaya başlıyordu.
Sanırım bugün benim en büyük misafirlerim'den biri gelmiştir diye koşar adımlarla kapıya doğru yöneldim. Hırçınca delice kapı çalınıyordu. Adeta kapıyı kırmıştı. Sizi alıp uzaklara gider, şaşırıp kalırsınız. “Neden haber vermedi ki “ diyerek kendi içimden geçirirken;
“Yeryüzüne geldiğinden beri, dünyaya geldiğinden beri, doğduğundan beri senin zilini basıp beklemekteyim” der durur. O an bir şeyler söylemek istedim. Fakat o andan sonra dilim bir daha asla dönmedi.
O an ölüm sessiz sedasız bir şekilde kapıma gelivermişti.
Sessizce bana yaklaşan ölümün bedenime ruhuma temasını hissederek gözlerimi yaşama kapatıyordum.
Her nerede olursak olalım ölüm hepimize yetişir, son derece sağlam kaleler içinde bulunsak da yinede ölümden kurtulamayız.
Ölüm o dur ki;
Hiç güzel olmasaydı, ölür müydü Peygamber Efendimiz?
“Mehmet KIZILKAYA”
Her şerde bir hayır , her hayırda da bir şer olduğunu düşünüyorum.Bazen yaşadığımız kötü olayların arkasında gizlenmiş sihirli bir değnek bizi bekler hiç beklemediğimiz bir anda ani bir dokunuşla yaşadığımız tüm kötü durumları unutturur.Ölüm ile ilgili yaşadığınız şey belkide hayatınızdakilere daha çok değer verip onların hayatınızdaki yerlerini onlara fark ettirip paylaşmanız gerektiğini gösteren bir işarettir belkide ..Yaşadığınız bu samimi olayı bizlerle paylaştığınız için teşekkür ederim ...