Yargı sistemimizin bu içler acısı hali, özellikle son bir ayda ki gelişmelerle büsbütün kendini göstermiş oldu. Yargı içinde ki kutuplaşmalardan tutun; siyasi iktidarın aleyhine işlem yapan savcıların görevden alınmalara kadar, tüm hukuksuzluklar ardı ardına gelmeye başladı. Yıllardır yargıda, malum cemaat lehine kadrolaşan siyasi iktidar, bir gün olurda bu cemaatle de zıtlaşabileceğini hiç düşünememişti sanırım.
Geçen son bir ay, yargı sistemimizin bir özetiydi adeta. Bakanların çocuklarına dokunan savcılar görevlerinden alındı, başbakanlığa bağlı mit elemanlarına dokunmaya kalkışanlar da. Balyoz ve KCK davaları sebebiyle tutuklu olan vekiller, ancak Anayasa Mahkemesine yaptıkları bireysel başvuruları sonucu tahliye edilebildiler. Bir nevi özel yetkili mahkeme, kendi mahkemesinde ki yetkilerini Anayasa Mahkemesi’ne devretmiş oldu. Üstelik yerel mahkemeler bunu, Anayasa Mahkemesi kararları bağlayıcı olmadığı halde yaptı.
Bu ay, Balyoz ve Ergenekon hükümlülerinin yeniden yargılanarak serbest bırakılması da gündeme getirildi. Üstelik bu teklifi ortaya atan da, avukatların en yetkili temsilcisi olan Türkiye Barolar Birliği başkanıydı. Eğer yasa değişirse, kanunen terör suçu işledikleri yargı kararı ile sabit olan Balyoz ve Ergenekon hükümlüleri, siyasi iktidarın keyfiyetiyle, kamu vicdanı bile sorgulanmadan serbest bırakılmış olacaklar. Bunun sonucunda da yargının verdiği mahkumiyet hükümlerinin hiçbir önemi kalmayacak.
Diğer yandan, iki yıldır süren Uludere katliamı da takipsizlikle sonuçlandı. Askeri savcılık, takipsizlik kararında, bu katliamı yapanları suçsuz buldu. Yani askeri savcılığa göre, büyük ülkemin büyük ordusu, tüm modern donanım ve istihbaratına rağmen, silahlı örgüt üyelerini ve sivil halkı birbirinden ayıramayabilirdi. Böylece kendi ülkesinde adalet bulamayan Uludere halkı, kendinden önceki yüzlerce mağdur gibi, yine yabancı ülkelerin mahkemelerinde adalet aramak zorunda bırakıldı.
Son olarak, yargının yeterince bağımlı olmadığını düşünen siyasi iktidar, yakın zamanda yargıyı siyasete tamamen bağlı kılmak için, HSYK’nın yapısını değiştirmeye karar verdi. Bu teklifin yasalaşması halinde artık tüm hakimler ve savcılar doğrudan Adalet Bakanlığı’na bağlı birer memur gibi çalışmaya başlayacaklar. Yani Anayasamız da yürütme ve yargının birbirinden bağımsız olduğu maddeler, fiilen ortadan kalkmış olacak. Kısacası yargı, son bir ayda adeta şamar oğlanına dönmüş oldu..
Her yıl ülkemizde en güvenilir kurumlar anketi yapılır. 2013 yılında da BİLGESAM’ın yaptığı anket sonucunda, halkın en fazla Türk Silahlı Kuvvetleri’ne güvendiği görüldü. İkinci sırada ise Polis Teşkilatı var. Halkımız yargıya ise son sırada güveniyor. Ne ilginçtir ki her yıl “yargı”, listenin sonlarında yer alıyor. Halkın, bir polisten veya askerden daha az güvendiği yargıdan adalet, nasıl beklenebilir ki? Adaleti sağlam olmayan bir devletin, halkı nasıl sağlam olabilir ki? Mülakat adı altında, her dönem siyasi iktidarlar, yargıda kendi kadrosunu oluşturuyor. Yıllardır her siyasi iktidar, yargıyı, bakanlığına bağlı bir kamu kuruluşu gibi görmektedir. Biz ise bunları bilmemize rağmen, bu yargıdan halen adalet umuyoruz.
Geleceğe güvenle bakan bir ülke olmak istiyorsak, en az duble yollar, üçüncü köprüler, uluslar arası ticaret ve petrol anlaşmaları kadar bağımsız ve adil yargıya da ihtiyaç duyacağımızı bilmeliyiz. Ulusal birlik ve beraberliği güçlü, manevi değerleri zengin, yolsuzluk ve kayırmalardan uzak, sadece halkının ve haklının yanında olan bir yargı istiyorsak, bir an önce yargının ensesinde, demokles kılıcı gibi sallanan siyasi iradeden yargıyı biran önce kurtarmalıyız. Bağımsız ve adil karar veren bir yargıya kavuşmak istiyorsak yargıyı her anlamda özerk bir yapıya kavuşturmalıyız. Bugün değil belki, ama bir gün hepimizin gerçek adalete ihtiyacı olacak