SON OYUNU OYMAK

Doğru dürüst bir yolu bulunmayan kasabanın, küçük bir havaalanına sahip olması ve metropole sabah akşam olmak üzere olan iki uçak seferi onu şaşırttığı gibi kasabaya yerleşmesine de sebep oluyor. Tabi Remzi Ustanın köfteleri ve o dostane yaklaşımını da buna ayrıca eklemek gerekiyor. 

Köfteci sayesinde, Denize nazır, 19.yy Aristokratvari zevke göre dayalı döşeli, her şeyi güzel bir ev kiralıyor. Sabit ve Selime çiftinin yıllar önce küçük oğulları denizde boğulunca bu evde artık oturma tahammülleri kalmayınca evi boşaltmışlardı ve o günden beri de ev bomboş olarak duruyordu.

Köfteci sayesinde bir de yemeklerini yapacak, etrafı toplayacak, bulaşık ve elbiselerini yıkayacak, hizmetini görecek Hamiyet adında orta yaşlarda bir kadını da bulması zor olmuyor. Bundan da ötesi yazarımız için de can sağlığı.

Yazarımız kısa sürede kasabadaki tek yabancının kendisi olduğunu öğreniyor. Yabancıları kasabada asla barındırmayan yerli halk ona karşı daha bir temkinli davranıyorlar. 

Kimdir? 

Neyin nesindir?

Kasabaya niye yerleşmiştir?

O da mı define peşindedir?

Gibi sorularına cevap bulmak için, adeta hakkında arge araştırmasına girişiyorlar. Kitapları hiç okunmayan ve satılmayan yazarımızın neredeyse bütün kitapları çok kısa bir sürede kasabalılar tarafından gizlice hatim edilmesine sebep oluyor…

 

Bunun neticesinde yazarımızın kasabada popülaritesi artıyor ve kasabanın abisi olup çıkıveriyor. Öyle ki yavaş yavaş her şeylerini ona danışır duruma geliyorlar. 

Bu arada o da boş durmuyor, eşrafların arasına girme çaba ve savaşı veriyor. Sabahları takıldığı kahvede günlük gazetelerini okurken, öğleden sonra ve geceleri internete bütün kasabalılarla sahte profillerde sıcak dostluk ve arkadaşlıklar kuruyor. Bu sayede herkesin saklı ve gizli dünyasına giriyor en mahrem sırlarını öğrenebiliyordu. Gerçi herkes, takma isim ve sahte profil kullanıyor olmasına rağmen, yazarımız zaten kimin kim olduğunu bilebilecek yetenekte birisidir.

Düşünün bir kasaba ki, camisi yok. İlk kez bu kitabı okurken bu kasabanın camisinin olmamasına bu denli çok sevindim diyebilirim. Sebebini daha sonra siz kendiniz çözersiniz. Kasabaya ilk gelenler kadınların esrar içtiklerini görünce çok şaşırıyorlar oysa daha sonra bebelerin bile içtiğini öğrendiklerinde daha da çok şaşırıyorlar. Şaşkınlıklarını gizleyemiyorlar.

Kasabanın en sessiz, en sakin çocuğu ev işlerini gören Hamiyet’e teyze diyen çocuktu. O bile teyzesi ile yatmaktan ve bunları yalancı profillerle yazarımıza anlatmaktan bir mahsur görmüyordu. Ne de olsa herkes gibi o da çok uzaklardan birisiyle yazıştığını sanıyordu…

Mahrem bilginin müthiş gücünü keşfeden yazarımız, İnsanların sakladıklarını bilmekten ve onların bunu bilmemesinden her zaman zevk aldığı gibi, kendilerini o kalın duvarların arkasına saklayanlar, yazarımızın o duvarlarının arkasından dolaşabileceğini, gizli saklı her şeylerini öğrenebileceğini asla tahmin bile etmiyorlar.

Ahmet Altan, ara sıra romanın arasına girer Kaderci bir anlayışla Tanrı ile mücadeleye girişir Onu sorgulamaya başlar: 

İnsanları niye günahları işleyecek bir ruhla yarattın?

O günahı işleyen mi yoksa günahları yaratan mı daha günahkâr?

Tanrı günahkâr olabilir mi?

Bizi yaratırken günahları da Tanrı yaratıysa neden biz cezalandırılıyoruz?

Beni neden katil yaptı?

Öldürmek istediği insanı niye bana öldürttü?

Gibi bir sürü akla ziyan benzer soru ve sorgulamaları kitabın her bölümünde görebilirsiniz. Zaten Tanrıyı da bir yazar olarak görüyor ve arasıra onunla kendi yazarlığını da karşılaştırmadan da edemiyor.

Kasaba da kıyasıya bir iktidar mücadelesi var ve bu mücadelenin doruk noktası kasabanın harabe kilisesi olan tepeye sahip olmaktan geçiyor. Herkes orada büyük bir hazinenin gömülü olduğuna inanıyor, bu sebeple herkes oranın kayıp olan tapusunun peşinde. Aslında orada bir hazinenin olmadığını rakip iki tarafın elebaşları çok iyi biliyorlar ama orayı ele geçirenin kasabanın mutlak tek hâkimi olacağını da iyi bildiklerinden olsa gerek iki tarafta ölümüne burayı kaptırmamaya ve ele geçirmeye çalışıyor. 

Yazarımız sık sık insanı Tanrının yazdığı romanın birinci cildi olarak görüyor ve “eğer varsa, yazmışsa Ahrete de ikinci cilt” diyor. Tanrının yazarlığını beğenmiyor ve bütün eksikliklerini ikinci cilde saklayarak uyanıklık yaptığını o cildinde kimsenin okuma şansı olmadığının altını özellikle çiziyor.

Kasaba amansız bir iktidar mücadelesi sonucunda yöneticiler bile ikiye bölünmüştür. Belediye Başkanı Mustafa Gürz, Yargıç, kaymakam, polis müdürü ve onları destekleyen illegal Zakkum çetesi bir taraf, eşraftan Raci Bey, Jandarma Komutanı ve onları destekleyen illegal Muhacir çetesi bir diğer tarafı oluşturuyordu. 

Kasaba Mustafaciler ve Raci Beyciler diye resmen ikiye bölünmüştü. Kasabada tarafsız kalan bir tek zanaatkâr beşik imalatçısı yaşlı tahtacıyı sayabiliriz…

Yazarımız kasaba eşraflarının arasına karışmak içini iyi bir kar zarar bilançosundan sonra kalemini Belediye Başkanı ve taraftarlarına satmaya karar veriyor. 

Satılmış bir kalem olarak, kendisinden istenen ilk iş Belediye başkanının istediği tarzda tarihi, kilise ve çevresini kasabalıya yasaklayan bir yazıyı kaleme alması oluyor. Yazarımız güzel bir yazı kaleme alıyor. Hâkim o yazıyı mahkeme kararı olarak onaylayıp kasabanın her tarafına astırıyor. Bu karar kasabayı tedirgin ettiği gibi Mustafa’nın karşı tarafa attığı bir gol olarak yankısı buluyor ayaklı gazetelerin manşetlerinde…

 

Bunun da ardından Belediye başkanı en umulmaz hamleyi yapıyor. Herkese yasak olan tepe, Belediye Başkanına yasak değilmişçesine, serbestçe oraya girip çıkıyor hata yazarımızı da bir ara oraya getirip dolaştırıyor. 

Bir gece Belediye Başkanı iş makineleriyle yasak bölgede define aramak için kazıya başlıyor. Bu hazineyi tek başına ele geçirme hareketi karşı tarafı çıldırtmaya yetiyor da artıyor.

Karşılık fazla gecikmeden geliyor. Muhacir çetesi Zakkum’un adamlarından ikisini çarşının ortasında vurur kendileri de bu kavgada bir yaralı veriyorlar. Başkan işin ciddiyetini geçte olsa anlıyor ve ortalığı yatıştırmak için, bir daha yazarımızı, yeni bir yazı için evine davet ediyor. 

Yeni yazı ışık hızıyla hazırlanıyor. Yazıda, “Geçen gece tepede yapılan çalışmaların bir kazı çalışması olmadığı, etraftaki tehlike arzeden kör kuyuları kapatmaktan ibaret bir çalışma olduğunu” ifade ediyordu. Kasabanın her tarafına asılan bu yeni yazı az da olsa geçici bir sükûnet sağlasa da hiç kimseyi tam tatmin etmiyor, cin bir kere şişeden çıkmıştır. 

Raci Bey’e bağlı çetenin tetikçileri, Mustafa’ya mesaj olarak ona bağlı Çete başı Zakkum’un yeğeni olan Sultan’ı Belediye Bahçesinde infaz ediyorlar. Sultan’ın bu şekilde gözdağı verilircesine öldürülmesi Mustafa ve çevresini çıldırtıyor. Kasaba da resmen savaş çanları çalmaya başlıyor. 

Mustafa Raci Bey’in fabrikalarında yangın merdiveni yok diye, bir hamle ile bütün fabrikalarının kapılarına kilit vurdurtuyor.

 

Oysa Mustafa’ya ait hiçbir iş yerinde de yangın merdiveni olmadığı gibi belediye binasında bile o lanet olası yangın merdiveni yoktu ama kanunları kendi çıkarları için kullandıkça kasaba daha da bir çıldırıyordu. 

Üstünlerin hukukunu uygulamaya koyan Belediye Başkanı resmen savaşı da başlatmış oluyordu.

Raci Bey’in takımı ve çetesi de “al sana yangın merdiveni” der cinsinden Mustafa’ya ait bütün zeytinlikleri ateşe vererek ekonomik zarar darbesine karşı aynı zararı veren bir hamleyle cevap veriyorlar. 

Bu arada her iki tarafta bu gergin ortamda yazarımıza koruma verme taleplerini iletiyorlar. Yazarımız kabul etmiyor ama “bana bir şey olursa bütün dünyanın gözü buraya çevrilir, hazine hiç birinize kalmaz..” anlamına gelen mesajını da onlara iletmekten geri durmuyor. 

Belediye Başkanı Mustafa Bey’in kendisine Glock Marka simsiyah bir tabancayı ısrarla hediye etmesine itiraz etmeyerek hediyeyi kabul ediyor. Hediyeyi o kadar çok seven yazarımız sonraki günlerde tek başına dağlarda atış talimine bile gidiyor.

Bu arada yazarımız iki tarafla da samimiyetini epey ilerletmiş, Mustafa ve Raci beylerle yemekler yeniliyor, toplantı ve düğünlerine katılıyor. En önemlisi de her gece birisinin karısını düzecek kadar da aralarına karışmış samimiyetini ilerletmiştir.

Kendi deyimiyle, “kasabanın en güçlü, en tehlikeli iki adamın kadınlarıyla yatıyordu.” Belediye başkanının müstakbel eşiyle gizlice imam nikâhı bile kıydırıyor. 

Kasabadaki resmi fahişeler dışında da neredeyse düzmediği karı kız bırakmıyor. Her gördüğü karı kızı nasıl beceririm hesap ve planlarını yapıyor. Eczacı ve karısını bile toptan becermek istiyor ama ortam bir türlü elvermiyor. O müsaitken karşı tarafın işi çıkıyor karşı taraf müsaitken onun işi çıkıyor. Tabi sanal alemde kendini onlara, evli genç bir bankacı olarak tanıtıyor. Heyecan olsun diye bir geceliğine eşlerini değiş tokuş ya da gurupça kim kime dum duma yapmak istiyorlar da. Şartlar bir türlü oluşmuyor. 

Öte yandan evine temizlik için gelen yaşlı Hamiyet kadını da yazarımız becermeyi kafasına koymuştur da, ona bir türlü sıra gelmiyor. En sonunda kadının imdadına kitabın bitmesi geliyor da ancak o şekilde paçayı kurtarıyor. Oysa kaç zamandır gözüne kestirmişti de koleksiyonu çok geniş olduğu için temizlikçi kadına bir türlü sıra gelmemişti.

Yazarımız onu da en azında bir kerede olsa becermek için kitabın ikinci cildini sırf bu yüzden yazar mı? 

Ne dersiniz?

Zanaatkâr Tahtacı’nın işyerinin açmaması kasabayı terk ettiği anlama geldiği gibi savaşında resmen başladığının apaçık göstergesiydi. 

Yazarımız savaşın en kızgın olduğu bu dönemde Muhacir ve Raci beyin oğlu Rahmi ile yemek yemeye gidiyor. Tabi çevrelerinde bir koruma ordusu var. Tam yemekler bitti derken aynı yere Zakkum ve adamları da geliveriyor. 

Yazarımız ve Muhacirler tedbirli bir şekilde lokantadan çıkarlarken sona kalan adamlar arasında sürtüşme oluyor ve ardında silahlar patlamaya başlıyor. Muhacir orada vurulup ölürken yazarımız Rahmi’yi ani bir refleksle öldürülmekten son anda kurtarıyor. Kurtardığı Rahmi aynı zamanda sürekli becerdiği Kamile’nin biricik oğludur da, onu kurtarmasında o becermelerin payı var mı? 

Bilinmez...

Muhacir dâhil üç kişi hemen lokantanın girişinde can vermiş, bunlardan biride Zakkum’un amcası oğluydu. Bu kavga da yedisi ağır on iki kişide yaralı vardı..

Muhacir’le Zakkum, sadece iki çetenin reisi değil, çok geniş ailelerin de büyükleriydi, çetelerdekilerin çoğu zaten akrabaydılar.

Artık bu kanlı hesaplaşmadan sonra bütün eşraf Ticaret Odası’nda toplandı ve Mustafa’ya baskı yapıldı. Toplantı sonrasında Mustafa Belediye başkanlığından istifa ederken Raci Bey’in kapatılan bütün işyerleri de açılmış oldu.

Yazarımız bu son olanların ardından romanını yazmadan köyü terk etmeye karar vermiş valizini bile hazırlamıştı. Ama Raci Bey’in karısı son anda ona açtığı “bize gelir misin?” telefonu onun gidişini bir sonra ki güne ertelettirmesine sebep oluyor. 

Beline kendisine hediye edilen silahı takarken yaya olarak evde yalnız kalan Kamile kadını ziyarete gidiyor. Daha önce onu sayısız kez beceren yazarımız eğer bu sefer becerebilse sadece kahve içmeye gidiyordu. Zira Rahmi’nin hayatını kurtardığı için Kamile kadın onu evinde ağırlayarak teşekkür etmek istiyordu. O iş için kendi evi değil ya yazarımızın evini ya da kasabadan uzak otelleri tercih ediyorlardı.

İşte Kamile kadını son kez böyle uzak bir otelde becerirken, Mustafa’nın müstakbel eşi ve kendisinin imam nikâhlı karısı Zuhal bundan haberdar oluyor ve ona görüşme ambargosu koyduğu gibi Mustafa ile resmen evlilik hazırlıklarına başlıyorlar. Belediye başkanlığını bırakan Mustafa Zuhal ile kasabayı gece gece araçla terk ediyorlar.

Kamile kadının yanında olmasına ve dokunmasına rağmen “kendi evinde onu asla becermenin” mümkün olamayacağı bilgisi yazarımızı çıldırtıyor.

Kamile kadına gelen telefondan Mustafa ve Zuhal’ın kasabayı araçla terk ettiğine kulak misafiri olan yazarımız, biran Kamile kadının Mustafa ve Zuhal için ölüm fermanı çıkarttığının hissine kapılıyor. Ve onlara zarar vermemesi için Kamile kadına yalvardıkça yalvarıyor.

Kamile Kadın her ne kadar böyle bir şeyin olmadığını söylese de yazarımız bu evhamdan bir türlü kurtulamıyor. Son kere telefon çalarken yazarımız Kamile Kadının telefonu açması durumunda ölüm emrini vereceği, endişesiyle telefonu açmaması söylüyor, açmaya kalkışınca da belinde ki silahı kadına doğrultuyor. Kadın silahı umursamıyor ve elini silaha uzatığında silah ateş alıyor.

Evden katil olarak çıkan yazarımız elinde ki suç aleti silahıyla kasaba meydanında sabaha kadar bir bankta Raci Bey ve adamlarının gelip onu öldürmelerini bekliyor. Beklerken kasabada yaşadıklarını bir bir yeniden yaşayan yazar, o gece yaşadıklarından işte bu “SON OYUN” romanı çıkıyor. 

Kısaca özetlediğim bu romanda herhangi bir mesaj gördünüz mü?

Ben şahsen görmedim…

***

Oysa ki Ahmet Altan’ın yanımızda apayrı bir yeri vardı.